برای آرام...

عشق من! امروز دو نیم ساله شدی. زمان چنان به سرعت سپری شده که باورم نمی شه 30 ماهه که متولد شدی.

توی چند ماهه گذشته قدم های بزرگی برداشتی، دیگه پمپرز نمی شی و شیشه نمی خوری، کلی حرف زدنت عوض شده و کلمه ها و جمله ها رو صحیحتر ادا می کنی، خودت به تنهایی غذا می خوری( البته کلی هم ریخت و پاش می کنی)،شبها تو اتاق خودت می خوابی و لازم نیست من تاصبح پیشت بخوابم و دیگه شبها بیدار نمی شی و یه سره تا صبح می خوابی.

به یه چیزایی خیلی علاقه داری، مثلا" عاشق کتاب خوندن هستی، از تابستون شدیدا" به پازل علاقمند شدی و حالا پازل های 12 تا 15 تیکه رو خودت به تنهایی درست می کنی. وابستگی ات به پتوی کرم رنگت کمتر از قبل شده اما هنوز با همون پتو شبها می خوابی حالا که دیگه برات کوچیک هم شده. کارتون های مورد علاقت به ترتیب shaun the sheep, Dora, 64 zoo lane هستند و در نگاه کردنشون هم زیاده روی می کنی( البته کم کاری از خودمه).

میوه مورد علاقه ات نارنگیِ، غذای مورد علاقه ات ماکارونی و پاستاست و تقریبا" یه روز در میون می خوری و صبحانه مورد علاقه ات کره و عسل هست.

عاشق نقش بازی کردن هستی و هر روز در یک نقش جدید ظاهر می شی، گاهی خسته می شم از این بازی و دلم می خواد مامان ویدا باشم و تو آرامِ من!

چالشِ این روزهام خوابته، برنامه خواب نامنظمت داره کلافه ام می کنه، البته دارم یه کارایی می کنم که امیدوارم جواب بده. سلاح جدیدت هم شده گریه و بعضا" به همراه مقداری چاشنیِ جیغ که در مواقعی که به خواسته هات نمی رسی ازش استفاده می کنی و من تقربیا" در نیمی از مواقع تسلیم می شم.

و اینکه دوستت دارم و عشقت در تمام لحظه هام جاریِ!