سفر به دنیای آرام

خدایا بالاتر از بهشت سراغ داری؟ برای مادرم می خوام...   دستهای مهربونتو می بوسم و با تمام وجودم سپاسگذارِ همۀ زحماتت هستم. روزت مبارک

ساعت 9 به آرام گفتم حالا برو کتاباتو بیار تا بخونیم ( آخرین کارِ قبل از خواب) آرام بهم گفت ؛ مامان خواهش می کنم منو مجبور نکن بخوابم! بعد از چند دقیقه که با هم کلنجار رفتیم گفت؛ مامان پس قبل از کتاب می خوام حباب بازی کنم تا تاین ام ( تایم ام) تموم شه!   منِ ساده دل فکر می کنم تو هنوز نی نی کوچولوی مامانی، اما انگار سخت در اشتباهم!   بعد نوشتِ بی ربط ؛ می شه یکی به من بگه چرا وقتی گزینۀ " نظرات پس از تایید نمایش داده شود" رو انتخاب می کنم، نظرات پس از تایید نمایش داده نمی شود؟!!! ...

گم شدن تو تهران مصیبتیست عظما! یه خروجی رو رد کنی برگشتن سر جای اولت رفت واسه یه ساعت بعد.  اما امروز گم شدن ما تو خیابونای شرقِ تهران بسیار بسیار سودمند بود چون کاملا" ناگهانی چشممون خورد به تابلوی " باغ پرندگان" و قرارمون رو با دختر خالۀ نازنینمون بی خیال شدیم و رفتیم یه گردشِ دو ساعتۀ دو نفره و بسی لذت بردیم. چون بدون برنامه ریزی رفته بودم هم دوربینم شارژ نداشت هم اینکه آخر وقت رسیدم و فرصت نشد همه جاشو ببینم و جالب اینکه امروز نمی دونم به چه مناسبت ورود برای عموم رایگان بود. من تا حالا گل لاله از نزدیک ندیده بودم، چقدر زیباست. دالییییییییییی!   عاشقِ فکر کردنتم من تو می خندی و من عشق می کنم از سرخوشیِ...

اول چند روز پیش رفته بودم خرید، طبقۀ سوم اون مرکز خرید مشرف به طبقۀ اوله و نرده هاین داره که محافظِ شیشه ای دارن. جلوی آسانسور منتظر بودیم و آرام هم سرگرم اسکوترش بود، غرق در افکارم بودم که صدای فریادِ وحشت زدۀ خانم بغل دستیم منو به خودم اورد که می گفت " خانم بچتون!" ، نگاهش رو دنبال کردم و رسیدم به قسمتی از نرده های کنار آسانسور که محافظ شیشه ای نداره و یه صندلی گذاشتن جلوش احتمالا" واسه احتیاط و آرام هم پشتِ اون صندلی تا کمر خم شده بود و داشت پایین رو نگاه می کرد، من خشکم زده بود نه می تونستم حرف بزنم و نه می شنیدم و نه می دیدم... آرام با صدای جیغِ اون خانم برگشت به عقب و اومد به سمتِ من، من اما نای حرکت نداشتم، دست و پام کرخت شده بو...

معجزۀ خدا برای من این فرشتۀ آسمونیه که به من نگاه می کنه و می گه مامان چه چشمای مهربونی داری مگه فرشته ای؟ و من بهش میگم نه عزیزکِ نازم اون فرشته تویی که بالهاتو یه جایی اون بالا تو آسمون جا گذاشتی که پا به پای من راه بری تا مبادا من دلم بسوزه که بال ندارم...   بعدنوشت! این عکس مربوط به تابستانِ 91 هست   ...

مکالمه های نیمه شبِ من و آرام وقتی از خواب پرید؛ آرام - مامان من رو ببر تو سالن می خوام صحنۀ خوابم رو ببینم! من -....، فردا صبح بریم که هوا هم روشن باشه بتونیم صحنه رو ببینیم ! آرام - باشه مامان   چند دقیقه بعد... - مامان در اتاقم رو ببند الان صحنۀ خوابم می یاد تو اتاقم -   چند دقیقۀ بعد - مامان می خوام تو بغلت بخوابم، صحنۀ خوابم اونجا نیست!!! - باشه عزیزم   چند دقیقۀ بعد - بریم زیرِ پتو بخوابیم که دیگه صحنه نیاد -   خلاصه که تا صبح ما خواب نداشتیم از دستِ این صحنه!!!   ...

سرخوشیت پایدار باشه نازنینم ...